از آن زمان که خون اولین شهدای جهاد سازندگی بر زمین تفتیده سیستان و بلوچستان فروریخت، سالها می گذرد. از آن پس چه سروهای بلندی که بر خاک فرو غلتیدند و چه چشمهای معصومی که بر داغ از دست دادن پدر،‌همسر و فرزند گریستند،‌اما اینک به برکت خون شهدا، هر روستایی سربازی است که در جبهه های سازندگی، با فقر و وابستگی می جنگد.
شهید ولی الله نیکبخت در سال ۱۳۳۰ در روستای قهنویه از توابع اصفهان دیده به جهان گشود. با هوشی سرشار و پشتکاری مثال زدنی به رغم فقر و محرومیت، توانست تا کارشناسی ارشد رشته برق تحصیل کند. وی که در تمام طول تحصیل، با کارگری و اشتغال به کارهای دشوار، هزینه تحصیل خود را تأمین می کرد، محرومیت را نیک می شناخت و از همین رو، پیوسته به روشنگری درباره ستم رژیم شاه می پرداخت و تحت تعقیب مأموران ساواک بود. او که خود در زمره بنیانگزاران سپاه پاسداران و بنیاد مستضعفان زاهدان بود. ضرورت ایجاد جهاد سازندگی در استان سیستان و بلوچستان را به درستی تشخیص داد و با پیگیری خستگی ناپذیری، به تشکیل این نهاد در آن استان محروم همت گماشت. شهید نیکبخت در سال ۱۳۵۳ ازدواج کرد و حاصل این پیوند دو دختر بود که اینک پزشک هستند و نام پدر را به نیکی، جاودان کرده اند. شهید نیکبخت پیوسته از سوی کسانی که آبادانی و پیشرفت منطقه را بر نمی تابیدند، تهدید می شد. او در پاسخ به یکی از تهدیدهای آنان گفته بود:
«من از همه چیز گذشته ام و مشتاقان شهادت در راه خدا هستم. من قطره ای از اقیانوس بیکران هستی ام و با تمام وجود در به انجام رساندن رسالتم خواهم کوشید.»
شهید امام بخش ریگی در سال ۱۳۳۱ در جالق سروان به دنیا آمد. پس از اتمام تحصیلات و اخذ دیپلم، به عنوان سپاهی دانش به مشهد اعزام شد. از دانشسرای عالی زاهدان در رشته زبان انگلیسی فوق دیپلم گرفت و پس از انقلاب به جهاد سازندگی پیوست و در کنار شهید نیکبخت به خدمت پرداخت. سرانجام این دو شهید بزرگوار در تاریخ شانزدهم مرداد سال ۵۸، هنگامی که برای بازدید از پروژه های روستایی جهاد، عازم روستاهای چاه بهار بودند، در جاده ایرندگان، مورد حمله اشرار ضد انقلاب گرفتند و به شهادت رسیدند. از آن زمان، روز شهادت آنان به نام «روز شهدای جهاد سازندگی» نامگذاری شد.