پرچین بی برگی

به خوش اندامی شبرنگ افکار معما یت    

و رقص نورو آئینه به تالار معما یت    

شب دلتنگی لک لک بروی موج می رقصم  

به شوق خط رؤیاهای پرگار معما یت   

شبیه سوزنی امشب لبت را بخیه می بافم

زبان واژه ام چشم سخن بار معما یت   

خزان دیگری از جنس افکارم هوایی شد  

شدم پرچین بی برگی به گلزار معمایت   

نمی پرسی چرا چرخ زبان بر گوش رؤیا زد ؟

شب دلبستگی گم شد در اسرار معما یت     

به چنگ خفت می رفتی به تارو پود قا لی ها  

ترنجی بی لچک می شد شب تار معما یت 

 شباب عمر طوفا نی به چشم یاس شبنم شد 

و من بی قطره بارانم در انظار معما یت   

 کسی بی وقفه می بافد تن شلاق باور را     

                              که عمری بی خبر مانده ز اخبار معما یت