**تو ای مهدی **

    مراشد دیده در ره کی میائی                                سرو پا مشک وعنبر کی میائی
  

    بهار  آمد  و گشته موسم  گل                              تو از باغ  پیامبر   کی    میائی

    تویی  مهدی  و امید  دل  ما                                 دل ما خون شد آخر کی   میائی

    توئی یوسف ولی زیباتر ازاو                                به کنعان ای دلاور  کی  میائی 

    صبا کی آورد  پیراهنت  را                                  عزیز  ماه    پیکر  کی    میائی
 
   به دیدار تو جانها  بر  ره  آریم                              همه  با  دیده ی  تر کی   میائی

   توئی برتخت این گیتی شهن شه                           دلیر  تاج  بر  سر  کی  میائی
 
  هزاران چشم به دیدار تو روشن                             شود   ماه   منور    کی  میائی     

*******
*****
 

                                        ** مدح وثنا **

      خوشا ذکری که  گفتار تو  باشد                       ز اشکم دیده خونبار تو باشد
   خوشا یا رب که من گویم تو لبیک                       به کعبه پای دیوار تو باشد
 
   خوشا شبها که جای خواب چشمم                        تو را بیند و بیدار تو باشد

   خوشا  آن عاشق  نادیده ی  تو                                نه یک دل صد گرفتارتوباشد

   خوشا اشکی که بر مژگان نشیند                              تماشا گر به  دیدار  تو باشد

   خوشا آن سر که سودای تودارد                              دهد جان  و خریدار تو باشد

   چو عرفان رابود مداح کویت                                   سخن  مدح  گهربار تو  باشد    

*** معبود بی همتا ***

خلوتی را برگزیدم شمع و یک پروانه بود
                                                                  گردشش بردورشمع یک جا دل وجانم ربود
گفتمش عشق و وفا  اندر کجا  آموختی 
                                                                 کین سر انجامش  شنیدم تو درآتش  سوختی 
گفت جاناازچه می پرسی بگو قصد توچیست 
                                                                 گفتم ای پروانه من هم عاشقم  ناگه  گریست 
گفت من عاشق به شمعم گو تومعشوقت کجاست 
                                                                گفتمش  معبود  بی همتای عرش  کبریاست 
گفت عاشق پیش معشوق است نه تودوراست ازاو
                                                                 گفتمش  در پیش معشوقم سخن دیگر بگو 
گفت محبت کن به او عهد و وفا را پیشه دار 
                                                                 گفتمش عهد و وفا بستم  چو تو  پروانه وار
گفت عریان کن تنت محرم بشو بر گرد او 
                                                                 گفتمش عریان شدم گفتم غم دل مو به مو
گفت برسجده برو با سینه مالامال مهر
                                                                 گفتمش کردم هزاران سجده معبود سپهر
گفت بنه سر رابخاک کوی او مجنون وار
                                                                گفتمش صدها نهادم سر به خاک آن دیار
گفت به دور آن بگرد تاجان زتن گردد جدا
                                                                 گفتمش چرخیده ام کردم هزاران جان فدا
گفت عاشق هم نمی ترسد زدام وتیر وبند 
                                                                 گفتمش من هم نمی ترسم نه ا ز دام وکمند
گفت شیرین ترازآن عاشق درآتش سوختن 
                                                                 گفتمش من سوختم خواهم دگر آموختن
گفت خاکستر تماشاگرشود سر وخموش
                                                                 گفتمش کردم تماشاخون زدل آمد بجوش
گفت بگو خاکستر تولب گشاید برسخن 
                                                                 گفتمش گرلب گشاید اوچه می گوید زمن 
گفت می گویدکه الحق معنی عشق است وپاک 
                                                          گفتمش آن میکنم چون جان عرفان است زخاک 
گفت به به مرحبا پروانه باشی  من  نیم
                                                                ره ببر درسوی جانان من تورا اندر پیم

** زنده رود**

 

نمای اصفهان زاینده روداست                                مخوان زاینده روداین زنده روداست

ز کوه زرد  و دشت   بختیاری                              خرامان  در دل صحرا و رود است

کشیده   بسترش   دامان   لنجان                            و زان زیبایی اش بی حدشهوداست

حریم آن زکوه رنگ تا  سپاهان                          چنار  و سنجد و بیدان  عمود است

صدای   دلنشینش   در  طبیعت                            مداوم می خروشد این  سرود است

نمودار بهشتم   من   به   صحرا                          زمان دیدن  از من  صبح زوداست

بهر گردش گری کزمن کندسیر                       پیامی را  که من دارم  درود است

بهائی  گفت  با  صنف  کشاورز                     بدان این رودپایدار و با وجود است

چه بامعناست گفتارش خطانیست                که هم سرمایه هم دولت و سوداست

ستم باشد که از بس  آب   صنعت               شده  مخلوط  و  آب  آن کبوداست

دو صدافسوس کین گوهرسرانجام              به  گود گاوخونی سر فرود  است

چنین  عرفان به ذهن  آمد  تداعی                سپاهان جان ورودش تاروپوداست